Авторский сайт Александра Коротко

***

Как из гнезда, из времени я выпал,

отбросами воспоминаний стал питаться.

Кто были рядом, тоже потерялись,

затем нашли тропинку в никуда.

Когда нас нет, жизнь кажется безумно длинной.

У монотонности свой метроном.

И мост прогнил, что вёл из ночи в утро,

а вброд нам темноту не перейти.

Мы невидимки, по голосу друг друга узнаём.

Нас не смущает вечность пустоты.

Yuvadan düşər kimi düşdüm zamandan,

Qidam xatirə qırıntıları.

Yanımda kim vardısa qeyb olub getdi,

sonra heç yerə varmayan bir yola çıxdım

Biz olmadığımız zaman həyat

ağlasığmaz ölçüdə uzun,

Monotonluğun da öz ritmləri.

Gecəni səhərə bağlayan körpü çökmüş,

Bizə keçid verməz qaranlıq.

Görünməzik, bir-birimizi

səsimizdən tanırıq

Narahat etməz bizi boşluğu sonsuzluğun…



***

Куда спешить, когда не ждут,

когда кругом одна разлука,

когда шумит прибой минут,

когда все шорохи и звуки

из бездны лета восстают.

Воспоминаний грустный суд,

причуды осени, забвенье,

неузнаваемый приют,

холодные чужие тени

прохода сердцу не дают.

И небо в клочьях туч бездомных

такую грусть в себе таит,

и в зеркале души огромной

закат отчаянно горит.

В предместье солнечного света,

под пересуды птичьих стай,

мы возвращаемся из лета

в свой скучный, но привычный рай.


Hara tələsir, gözləyəni yoxsa

Ordakı hər tərəfi ayrılıq kəsib,

Ordakı gurlayır dəqiqə dalğaları

Bütün xışıltı və səs-küy

Yay uçurumundan yüksəlir.

Hüznlü bağ xatirələri,

Son baharın kaprizi, unudulmaq

Tanınmayan sığınacaq,

Soyuq yad kölgələri

Ürəyə keçid verməz

İçində belə bir üzüntü gizlənən.

Göy üzü yurdsuz buludlar içində

və böyük bir qəlbin aynasında

günbatımı ümidsizcə yanır.

Günəş işığının ətəklərində,

quş sürüsünün qarıltıları altında,

yazdan geri qayıdırıq

cansıxıcı, amma tanış cənnətimizə.



***

Может быть, это всё никому и не надо.

Может быть, лучше зной, чем чужая прохлада.

И зачем я кричу неизвестно кому «подожди!»,

и зачем обречённая осень тревожит листву и дожди,

словно в рабство, уводят из лета в нашу жизнь?

Это осени грустной живая примета.

Нелюдимый закат кровоточит изнанкой рассудка.

Осень – храм расставания. Одиноко и жутко.

Не прощайте себе понимание чёрного цвета.

Это звёзды горят. Это то, что осталось от лета.



Bəlkə, heç kəsə gərək deyil bunlar

Bəlkə, başqasının sərinliyindən

daha yaxşıdır bu istilər.

Bəlli deyil kimə və nə üçün bağırıram:

gözləyin!

və məhkum payız yarpaqları

və yağışları nədən rahatsız?

Köləlikdəki kimi,

yaydan həyatımızı alıb götürür

Bu payızdır hüznlü yaşam işarəti.

Qürubda gün batışı içəridən qanıyır.

Payız-ayrılıq məbədi. Tənha və müdhiş.

Siyahı anlamaq için bağışlama özünü

Ulduzlardı bu yanan.

Yaydan qalan onlardı ancaq.



***

Караульная служба бедна,

в клетке мёртвый живёт попугай,

выпиваю с улыбкой до дна

моих будней заплёванный рай.

Непогода давно за окном,

а меня всё куда-то влечёт.

Из стакана с разбитым дном

пустота через край течёт.


Keşikçi peşəsi yoxsul,

Ölü qəfəsdə yaşayır papuqaylar,

Təbəssümlə içərəm dibinə qədər

Mənim gündəlik tüpürülmüş cənnətimi.

Pəncərəmin arxasında murdar bir hava,

məni harayasa çəkmədə.

Qırılmış qədəhin dibindən

Kənara axıb tökülür boşluq..



***

Неузнанным будь. Дорога, что плеть.

Кого не вернуть – того не отпеть.

Жизнь – зал ожиданий, столпился народ.

Весна звездой ранней упала, и вот

ты ждёшь отправленья в неведомый край,

терпеньем, терпеньем себя испытай.

По нотной тетради проносится ветер,

а птицы щебечут, как малые дети.

На всех остановках прощальные взгляды,

мы божьей коровкой летим за наградой.


Tanınmaz ol. Qamçılayan yollar

Kim geri dönmür — bir ayrı ömür.

Gözləmə zalı həyat-insan sıxlığı.

Erkən düşmədə ulduzu yazın

Bilinməz bir yerə yol gözləyirsən

Səbirlə, səbirlə özünü sına.

Külək vərəqləyər not dəftərini

Kiçik çocuk kimi quşlar ötüşər.

Bütün vağzallarda vida baxışı,

Atəşböcəyinə dönüb yenidən

Bir mükafat üçün irəli uçmaq.